Aludar Aludar
277
BLOG

Forma Chaosu

Aludar Aludar Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 3

Wykładnik chaosu:

Umiejętność obracania działania każdego systemu przeciw niemu samemu, aż do jego upadku i zniknięcia.

 
Katalizator Chaosu:
Mamy skutek z określoną liczbą przyczyn. Skutek jest wypadkową zdarzeń i prowadzi do wspólnego zakończenia w czasie. Co jeśli wynik nam nie odpowiada? Zmieniamy założenia przyczyn i próbujemy jeszcze raz dla uzyskania właściwego skutku. Oznacza to, że przepowiednie Chaosu nie są niezmienne. Muszą istnieć rozwiązania alternatywne. W rzeczywistości istnieją punkty o znaczeniu kluczowym dla całej historii. I właśnie na ich zmianie polega rola katalizatora. Tylko on jest w stanie przerwać tę przepowiedzianą siatkę wydarzeń i skierować przyszłość w zupełnie innym kierunku.
Funkcją katalizatora nie jest prowokowanie nowych działań, ale przyspieszanie już istniejących reakcji. Po prostu należy sprowadzać wszystko do używania środków (przyczyn) wypadowych dla uzyskania pożądanych skutków.
 
Teoria i praktyka Chaosu.
 
Co jest podstawą Chaosu?
Całe spektrum przyczynowości, od subnuklearnego do makrokosmosu, ale rozpatrywane nie jako zbiór zdarzeń, a z punktu widzenia entropii.
 
Co to jest Entropia?
Entropia jest funkcją stanu. Tzn. nie zależy ona od drogi, po jakiej się do niej doszło.
Funkcja stanu, określająca kierunek przebiegu procesów spontanicznych (samorzutnych) w odosobnionym układzie. Entropia jest miarą stopnia nieuporządkowania układu. Jest wielkością ekstensywną (1). Zgodnie z drugą zasadą termodynamiki, jeżeli układ termodynamiczny przechodzi od jednego stanu równowagi do drugiego, bez udziału czynników zewnętrznych (a więc spontanicznie), to jego entropia zawsze rośnie.
Z tego wynika np. że wazon ma małą entropię (nieuporządkowanie), natomiast rozbite odłamki dużą (jest wiele możliwych realizacji rozbitego wazonu).
 
Choć oczywiście istnieją luki w teorii Chaosu. Zdarzenie ustalone dzięki analizie entropii niekoniecznie musi zajść. Możliwe jest zmienienie więzi przyczyna-skutek i pierwotnie zarejestrowana wypadkowa może w rzeczywistości nie być ostateczna.
 
Zmienna czasowa.
Jedną z głównych zasad we wszechświecie jest stwierdzenie, że entropia wzrasta w czasie. Zmienić ten stan rzeczy może tylko świadome działanie. Na przykład człowieka, zdolnego do przyspieszania lub zwalniania tego procesu, jak także system naprawczy uniwersum (wyjaśnienie na końcu).
 
Wszystkie obliczenia Chaosu opierają się na skwantowanym czasie i służą do predykcji przyszłości lub do analizy pewnych elementów przeszłości, które wpłynęły zauważalnie na teraźniejszość.
 
Przykład - Płyn w naczyniu.
Model systemu entropicznego? Swobodnie drgające molekuły?
Ciśnienie tego płynu jest spowodowane i przypadkowymi zderzeniami molekuł ze sobą i ze ścianami naczynia. W tym hipotetycznym płynie, który nazywamy Chaosem, molekuły odpowiadają zdarzeniom, które podlegają takim samym zależnościom jak molekuły w płynie.
Załóżmy teraz, że na początku nasz płyn został podzielony na kilka stref o różnych temperaturach.
Przemieszałyby się miedzy sobą. Energia systemu pozostanie ta sama, ale entropia będzie powoli wzrastać.
Co daje dość dobre przybliżenie wszechświata.
Weźmy owe naczynie. Co się stanie, jeżeli podgrzejemy lub ochłodzimy wybrane miejsca?
Przyspieszymy lub spowolnimy wzrost entropii.
A w naszym chaosie, co może być jedyną przyczyną?
 
Działanie inteligencji.
 
Wydarzenie, spowodowane takim działaniem, określa niezmiennie lokalne zaburzenia entropii. Wracając do naszego przykładu, działanie to można porównać do podgrzewania lub oziębiania tego lub innego obszaru płynu. Jest wiele sposobów na odkrycie takiego działania w zależności od jego natury i natężenia. Optycznie - zmienia się dyfrakcja. Akustycznie – mamy eksplozję, lub implozję. Fizycznie – falę uderzeniową lub zmianę ciśnienia.
 
Chaos teoretyczny.
Efekt podobny do działania kulistej fali uderzeniowej rozchodzącej się z punktu, w którym nastąpiła interwencja jakiejś inteligencji. W miarę rozchodzenia się fali zmniejsza się jej natężenie. Dla obserwatora z zewnątrz fakty te są tylko maleńkimi zmarszczkami w ogromie entropii.
Formami Chaosu nazywamy interferencje wynikłe ze zderzenia tych pośrednich zmarszczek z wielkimi falami.
Mając do dyspozycji aparaturę wystarczająco czułą do wykrycia przyspieszenia lub opóźnienia entropii łatwo można wykrywać również zmarszczki. Problemy zaczynają się dopiero w momencie ich analizy.
 
Przyczynowość.
Jak można określić jej skutki?
Są przeciwieństwem źródła. Nie ma miedzy nimi żadnej różnicy oprócz kierunku, w którym liczymy czas. Przyczyna i skutek tworzą błyski entropijne, które z łatwością można zlokalizować, a które stają się źródłami fal kulistych. Jeżeli uda się określić jej promień krzywizny i natężenie, to tak samo można zlokalizować przyczynę i jej skutek; i to zarówno w czasie, jak i w przestrzeni przez ekstrapolacje wzdłuż osi geocentrycznej. Ale uwaga! Główną cechą zależności skutek-przyczyna jest ich wzajemna korelacja. Tylko takie dwa zjawiska będą miały zbieżne osie. Kiedy uda się znaleźć jedną z nich, to na ogół można znaleźć i drugą.
 
Skutek bez przyczyny?
Przyczyna dopiero nastąpi.
To jak przyszłe zdarzenie, którego przyczyna jest nie odkryta. Teoretycznie jest to jednak możliwe. Wytłumaczenie jest elementarne: przyczyny jeszcze nie ma. Skutek jest zdarzeniem wbudowanym w schemat entropii. Nie można go zmienić. Przyczyna nie może jeszcze istnieć w tym schemacie.
Musi istnieć świadome działanie inteligencji, aby możliwe było ustalenie przyczynowości dla skutków oddziaływań entropii.
 
Skutek - Spadająca gwiazda.
Mamy skutek uzyskiwania przez gwiazdę prędkości podświetlnej lub jej tor lotu jest zakrzywiony względem obserwatora.
Jaka jest tego przyczyna? (w Chaosie wszystkie fale wydarzeń są kuliste, a wszystkie linie proste). Przecięcie owych linii wyznacza świadome działanie inteligencji, które tutaj nie zachodzi (nastąpiłoby zderzenie), więc entropia wzrastająca w czasie rozprasza widmo fal, tworząc zakrzywianie podprzestrzeni równą kątowi rozchodzących się linii Chaosu względem wycinka grawitacyjnego przestrzeni.
 
Punkt krytyczny mieści się w działaniu, a nie w poprzedzającym je rozumowaniu.
 
Aby móc zrozumieć wykład przyczynowości i skutku należy umieścić siebie w centrum zdarzeń, np. w lesie, gdzie świadome działanie inteligencji zmienia strukturę zachodzącą wokół. Póki nic nie zrobimy, fale rozchodzić się będą niezależnie od nas i z punktu widzenia obserwatora wszystko będzie skutkiem. Dopiero zmiana czynnika (przecięcie lini fali) wprowadzi do układu niezależne następstwa (przyczyny), które staną się efektem jego działań (skutkiem) a co za tym idzie wzrośnie entropia miejsca, która jak zostało wyjaśnione na początku będzie zanikać w miarę wzrostu natężenia fali (np. palący się las) aż do jej całkowitego zaniku.
 
Co ciekawe, nie da się powtórzyć (uzyskać skutku) i podpalić (świadome działanie) spalonego lasu, więc tutaj przychodzi z pomocą system naprawczy (2), który potrafi odbudować efekt zniszczenia, tym samym dać początek nowym falom entropicznym (samorzutnym).
 
 
 
 
1) Wielkość ekstensywna - w fizyce i chemii to dowolna wielkość fizyczna, której wartość jest proporcjonalna do rozmiarów układu. Oznacza to, że wartość ta, obliczona dla układu złożonego z rozłącznych podukładów, jest sumą wartości obliczonych dla podukładów.
 
2) System naprawczy - nieodkryta (i nienazwana) jeszcze struktura podstawy wszechświata, jego wzór będący wartością lub mnogością równań (niekoniecznie równoważnych) zarządzający filarami istnienia wszelkiej materii, jej termodynamki i wzajemności.
Aludar
O mnie Aludar

Jestem wszystkim po trochu i nikim więcej. Czasami błysnę geniuszem, innym razem czuję się dzieckiem w obliczu Wszechświata.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie